fbpx
Kardiologia

Rola kardiologa w profilaktyce zdrowotnej

Choroby serca i naczyń są główną przyczyną zgonów w Polsce i w krajach rozwiniętych. Zupełnie naturalnym stwierdzeniem jest, iż lepiej zapobiegać niż leczyć. Zapobieganie chorobom u osób, które są zdrowe nazywamy profilaktyką pierwotną. Kiedy dbamy o to, aby osoba z chorobą serca nie zachorowała ponownie lub poważniej, mówimy o profilaktyce wtórnej. O profilaktyce pierwotnej, mającej na celu powstrzymanie rozwoju miażdżycy, powinniśmy myśleć już od najmłodszych lat. Na pewno szczególnie warto przyjrzeć się swojemu stanowi zdrowia i nawykom po ukończeniu 40 roku życia. Jest to szczególnie ważne w przypadku mężczyzn gdyż zapadają oni na chorobę wieńcową średnio o 10 lat wcześniej niż kobiety. Rola kardiologa w profilaktyce pierwotnej, a więc u osoby nie chorującej na choroby układu krążenia, wymaga w pierwszej kolejności określenia, czy rzeczywiście osoba zgłaszająca się na wizytę profilaktyczną jest zdrowa. Ponadto kardiolog musi określić liczbę i nasilenie czynników ryzyka chorób serca i naczyń. Może zlecić poszerzenie diagnostyki o badania laboratoryjne, badanie ułatwiające wykluczenie zmian anatomicznych w sercu, bądź określające wydolność pacjenta. Dalej pozostaje zaplanowanie, co należy poprawić. W ramach dobrze zorganizowanej poradni kardiologicznej możemy wykonać badanie echokardiograficzne, 24-godzinną rejestrację EKG, i 24 – godzinną rejestrację ciśnienia tętniczego (Holter) oraz próbę wysiłkową. Rola kardiologa w profilaktyce wtórnej wymaga troski o pacjentów z już rozpoznanym schorzeniem układu krążenia. Bardzo ważnym w procesie leczenia jest świadomość pacjenta, że tak rozpowszechnione choroby jak nadciśnienie tętnicze czy podwyższone poziomy cholesterolu choć na co dzień mogą nie dawać wyraźnych dolegliwości to jednak nieleczone doprowadzają do poważnych powikłań jak zawał serca czy udar mózgu. Pacjenci po zawale serca, po zabiegach implantacji stentów, operacjach pomostowania aortalno-wieńcowego („bypassów”) oraz chorzy z niewydolnością serca powinni być objęci szczególną opieką gdyż ryzyko wystąpienia kolejnych incydentów sercowo-naczyniowych w tej grupie chorych jest szczególnie wysokie. Pacjent powinien mieć również świadomość, że leczenie zabiegowe choroby wieńcowej tj. implantacja stentu wieńcowego czy operacja kardiochirurgiczna jest leczeniem miejscowym, podczas gdy miażdżyca jest procesem uogólnionym. Dlatego u pacjentów z miażdżycą tętnic wieńcowych często współistnieje miażdżyca tętnic szyjnych oraz tętnic kończyn dolnych, i dlatego też tak ważne jest ustalenie optymalnej farmakoterapii, gdyż leki wraz z krwią docierają do wszystkich miejsc w organizmie. Coraz częściej pacjenci pamiętają także, jak wiele mogą zyskać na aktywnym włączeniu się w proces własnego leczenia poprzez edukację i współpracę ze specjalistą kardiologiem.
Kardiologia

Leczenie żylaków

Poprzedni
Kardiologia

Iniekcje dostawowe tzw. ”blokady”

Nastepny